JaDkaż to GgwiazdF#ma błyszczyEm7 na wschodzie,
GwiAazda nowA6ego  G6imieniDa?C7+        A 
MęDdrcy BmwołająD7: „Ciesz siGę narodEmzie,   B0  
TDo gwiazF#mda twego zEmbawienDia.A”    D 
BiEegną Królowie za Ajej promieniem
EA za Królami tłum A7ludu;
BDo im ta gwiazA0da świeci GzbawieniemB0, 
 BDo iF#mm zwiastuje cudEm cudu. A6   A7   D 

TDen, coG nam późnF#miej miał byćEm7 przykładem
W miAłoścA6i  i pośG6więceniuD,  C7+       A 
DzDiś nieBmzgłębionD7ych wyrokóGw śEmladem   B0  
ZrDodzonF#m w nędzy,Em poniżeniu.D  A    D 
W gaErstce barłogu skrył Aświętą głowę,
PEalmę światłości męcA7zeństwa,
CDo światu życA0ie miała Gdać nowe, B0  
NaDd błędF#mem odnieEmść zwycięstA6wa.   A7     D 

PDanie, taG gwiazF#mda, co MędEm7rców wiodła
DAo ChrysA6tusowejG6 kołyskiD,   C7+      A 
NDiech nasBm do TwegoD7 prowadzGi źrEmódła,   B0  
ŚwiDatowF#me przyćmi pEmołyskiD.   A    D 
DEo ostatniego życAia zaniku
BoEskiego światła udzA7iela,
BDyśmy tam zasA0zli po jGej promyku, B0  
D F#m Em A6 A7D
Do świętych stóp Zbawiciela.

Zadrżała zbrodnia, błądzą tyrany, gdyś Boże zstąpił na ziemię,
Sam plamą grzechów nic nie zmazany
ludzkie z nich wybawić plemię.
I do człowieka zniżon postaci,
wśród ziemskich cierpień i znoju,
ucząc jak w bliźnich kochać współbraci,
rzucasz nam gałąź pokoju.

Jak czcić winniśmy nie urodzenie,
lecz osobistą zasługę,
i w nędzach widzieć Twoje stworzenie,
słodzić Mu przykrą żeglugę.
Jak mamy Ciebie, o Wielki Boże,
nad wszystko wielbić i miłować,
w ciernistym życiu zrywając różę,
stałość męczeńską zachować.

JaDkaż to GgwiazdF#ma wszystkicEm7h ze świata
PrzywiAodła  do tej stA6ajeG6nki,D  C7+    A 
ChoDć to BmubogaD7 maleńkGa cEmhata,   B0  
LeDcz dzisF#miaj jakżeżEm tu pięknDie.  A     D 
GóErale grajom na Afujareczkach,
BaErany beczą i A7dzwonią,
MaDryja PanA0na przytula GDziecko, B0  
KrDóle F#mz darami jEmuż tu sA6ą.*   A7     D