Wszystkie nasze myśli urojone, zagubione
Nasze sny i marzenia niespełnione
Odpływają coraz bledsze

Walą się na wskroś stężałe formy
Porastają pleśnią traw
A pomniki stoją spokojne
Skamieniałe widma upiorne
Chociaż mury kruszy czas

Ciągle coś przychodzi, coś odchodzi
Płacz albo śmiech, coś umiera, coś się rodzi
Coś przemija, przemija

Ulatują w niebo nasze myśli
Nasze prośby, nasze łzy
I nie wiemy, po co jesteśmy
Wciąż nie wiemy, dokąd idziemy
Tyle dni, tyle dni

Kołują myśli - zgłodniałe sępy
Usypują góry z marzeń
Grzebią w kretowiskach wspomnień
I czekają, co się zdarzy

Ogłuszają niemym krzykiem
Zamieniają się w kamienie
Boją się dźwięczącej ciszy
Choć dokoła jest milczenie

Nasze myśli, nasze myśli
Kołują wciąż