Zamknął się w wozie, który na urwisku stał.
Musieli jechać już. Szef stanowczo rozkaz dał.
I cyrk bez klowna ruszył na kraj świata wprost.
Deszcz lał jak z cebra, gdy wtaczali się na most.
Dla popękanej ziemi i dla wyschniętej rzeki zakończył
się wielki post.

Deszczowy cyrk, deszczowy klown
Deszczowy cyrk, deszczowy klown

Garbus, atlas, karlica, pogromcy oraz żonglerzy
Wszyscy milczeli ponuro i nikt na prawdę nie wierzył
Że dwa istnienia przerwie jeden strzał.
Bo klown starego kucyka miał-sama skóra i kości
Choć nazywał go Smutkiem, nie znał innej radości.
Szef cyrku go zastrzelił, bo nienawidził starości.
Trzech karłów z łopatami wykopać miało dół
I każdy bał się myśleć, co klown czuł.
Szef cyrku wymachiwał dymiącym pistoletem
I darł się: "Do roboty! Zakopać tę chabetę!
Spóźnimy się, spóźnimy! O Boże, ależ błoto!
Dlaczego cała trupa przy trupie stoi? Co to?
Na żal się wam zebrało? Zasypcie piachem ścierwo!
Nim się grabarze kruki do tańca śmierci zerwą!"
W napięty brezent lampek jak w werbel tłukły krople
Deszcz mieszał się ze łzami, padało coraz mocniej
I cyrk jak kondukt żałobny ruszył. Zawyły bestie w klatkach
Dziewczyna ptak, półczłowiek, kulawa akrobatka.
Deszcz padał i dolinę wypełnił straszny odór
Bo zewłok parujący wypłynął nagle z grobu.

Deszczowy cyrk, deszczowy klown
Deszczowy cyrk, deszczowy klown

I sfrunął z czarnej chmury grabarz kruk
I czynił swą powinność grabarz żuk
A klown się zamknął w wozie, co na urwisku stał
I zsuwał się po błocie. I w przepaść runąć miał.
Widzieli, jak się zbliża mroczna czeluść
Wiedzieli, że klown jest już blisko celu
Odkryli inną stronę, drugi brzeg
Cyrk to prawdziwie śmieszny jest rzeczy bieg.