Piosenka o Lucynie spod Białegostoku co marzyła o Irlandii
i kazała się nazywać Lusil( by było Zachodniej).

Dobrze pamiętam, tak zaraz po świętach mówiłaś, wyjechać chcę gdzieś.
Te łąki i pola to dla mnie niewola i nudzi mnie cała ta wieś.
Dość mam tych garów i twoich hektarów, buraków, ziemniaków i zbóż.
Trzody i chlewów, wiosennych zasiewów. Traktory i zbiory nie bawią mnie już.

Wyjadę do miasta, tam każda niewiasta ma zakład fryzjerski co krok.
Salon masażu i Forda w garażu i buty i ciuchy że szok.
Tam łatwiej się żyje i w wannie się myje nie w takiej miednicy jak my.
I jeszcze do tego poszukam takiego co będzie bogatszy niż ty.

Ref. Opamiętaj się w końcu Lusil. Twoja Irlandia stąd o trzysta mil.
Gdzie znowu lecisz, ty przecież masz dzieci, a miasto to nie jest twój styl.
Opamiętaj się w końcu Lusil.

Pięć lat po ślubie a dalej cię lubię. Nie palę, przestałem już pić.
Kawy nie słodzę, na baby nie chodzę. I tylko mnie kochać i żyć.
Poczekaj do lata, a kupię ci Fiata i też będziesz miała swój wóz.
Jak sprzedam tucznika dostaniesz „Łucznika” uszyjesz se coś pod swój gust.

Ref. Opamiętaj się w końcu Lusil ………..itd