Gdy przyAmszła do mnie rano w ten ziąb,Am gdy byłem sam,
Jej włoGsy jak wodospad, kiedy wiatr Amporywał je.
I nieAm wiem jak znalazła mnie, gdym błąkałAm się w ciemności tej,
Kiedy waGlka wokół wrzała wciąż na życie Ami śmierć.


AAmh ah ah ah ahG ah ah ah ah Am 
AAmh ah ahG ah ah ah ah Am 


Spytała mnie - "Kto wrogiem twym, czy kiedyś zacznę walczyć z nim,
Zabijać ludzi wokół wbrew miłości i Bogu?"
Błagałem ją - "Daj koni mi, by zgnieść na zawsze wrogów mych
I zbawić cały świat, aż na długich tysiąc lat.

Któż chciałby wszczynać wojny te wiedząc, że nie skończą się,
Bo zacząć zawsze łatwo jest, a później tylko śmierć.
Ach matko dziecko przytul swe, radziłaś mądrze, teraz wiem,
Już nie chcę sam w ciemności iść, bądź zawsze blisko mnie.

Och damo niech przy tobie dziś spokojnie zacznę znowu śnić,
Niech twoich czarnych włosów płaszcz zabierze z sobą wiatr.
Za siebie zrzuć swe czary, by razem znów iść dalej,
Ja jestem zawsze blisko tylko mnie zawołać chciej.

Tak mówiąc obróciła się, zaczęła znikać w gęstej mgle,
Ostatnie co widziałem to jej czarny długi płaszcz.
Gdy wspomnę o tym wietrznym dniu, już wiem dlaczego jestem tu,
Nie mówię nic, zrozumiesz sam, szkoda moich słów.
Więc kiedy też odwiedzi cię, pamiętaj każde słowo jej
I pozdrów ją ode mnie, i odwagę w sercu miej.