Zmarłe konie w cyrku straszą gdy zapada noc,
Popatrz jak areną biegnie cień.
Byłem piękny, byłem młody – śpiewa nocny koń,
Resztę mej urody zmyje dzień.

Póki macie siebie , ciebie szklankę nocy, kromkę dnia
To orkiestra, orkiestra jeszcze w sercach gra,
Póki jadą wasze wozy pośród czarnych łąk,
To się w końcu zawsze, zawsze znajdzie port.

Póki jeszcze żadna bujda nie zatruła wam dusz
Nie zabraknie dla was słodkich róż.
Póki świecą światła rampy i chodź został jeden widz
To do szczęścia nie potrzeba NIC.

Nocą słychać w cyrku hałas pękających serc,
Znowu ktoś cyrkówkę kocha mniej.
Rankiem zmiecie stare serca pracowity stróż
I przeminie echo śpiewki tej.

Póki macie siebie , ciebie szklankę nocy, kromkę dnia
To orkiestra, orkiestra jeszcze w sercach gra,
Póki jadą wasze wozy pośród czarnych łąk,
To się w końcu zawsze, zawsze znajdzie port.

Póki jeszcze żadna bujda nie zatruła wam dusz,
Nie zabraknie dla was słodkich róż.
Póki świecą światła rampy i chodź został jeden widz
To do szczęścia nie potrzeba NIC.

To do szczęścia nie potrzeba, nie potrzeba, nie potrzeba NIC
To do szczęścia nie potrzeba NIC
Nie potrzeba nic
Nie potrzeba nic