JeziDmora pozGornie są tEmakie cudoA7wne,
gdy lDmekka przyGkrywa jeC falka,
jedC7ynie na niby są tFakie sG# pokojne
w ich głCębi śmiertG7elna wre wCalka.
WypłDmywasz łódGeczką, zanEmurzasz się w trzcA7inie,
co brzDmegi znienGacka porCasta...
dwa mC7etry pod tobą w bagiFennej głębG# inie,
banCdytyzm! saG7dyzmy! bestiCalstwa!


Tam szczupak bandyta poluje na lina
i okoń się czai G# na żabę.
Sandacz na płotkę D# swój parol zagina,
WBęgorz się wpija w doraD# dę.
TCam rak, wodny żulik, dopadłszy robaka
zamęcza go w sposób hG# aniebny,
Sum goni pędraka, leszCcz męczy ślimaka,
lG7iczą się tylko zCęby!


A w górze słoneczko i miły zefirek Dm G Em A7
i zielsko rozrasta się sielsko. Dm G C
Na zielsku nenufar, a nad nim motylek C7 F G#
z tą swoją słodyczą anielską. C G7 C
I można by całkiem z uciechy oszaleć Dm G Em A7
i rzucić się na to z oskomą, Dm G C
lecz chętkę tę miłą hamuje wytrwale C7 F G#
ta jedna niemiła świadomość: C G7 C


Że w głębi panoszy się licho podstępne,
krwiopijcze, zgryźliwe, nerwowe. G#
Siedząc w topieli niemiłej i mętnej D#
knują swe plany niezdrowe! B7 D#
Zżerają się stare bezzębne sielawy, C
wzajemnie nad sobą się pastwiąc, G#
zaś w nocy gdy wszystko to niby zasypia C
rdza zżera stare żelastwo! G7 C

RdzG7a zżera stare żelCastwo
StG7are żelastwo zżera rdzCa