Księżyc trzydzieści nocy się palił
Nad naszą tajemnicą.
Podarowałem ci sznur korali,
Trzydzieści małych księżyców.
A kiedy wczoraj spytałem cię o nie,
Rękami twarz zakryłaś
I nie widziałem twych oczu, lecz dłonie,
Kiedy szepnęłaś: "Zgubiłam".

Czemu zgubiłaś korale?
Jakie zrządzenie tajemne
Strąciło nagle jak gwiazdy
Trzydzieści pełni bez chmur?
Jak ja ci teraz zapalę
Nasz księżyc w noce jesienne,
Zgubiony trzydzieści razy
Przez jeden korali sznur?

Wiatr się nade mną chyba użalił,
Zawracał z całej mocy,
Kiedy już spałaś, a ja korali
Wyszedłem szukać tej nocy.
I znajdywałem je wszystkie jak ślady,
Po których szedłem dotąd,
Aż mnie zawiodły do drzwi twojej zdrady
Korale przez noc i przez błoto.

Czemu zgubiłaś korale?
Jakie zrządzenie tajemne
Strąciło nagle jak gwiazdy
Trzydzieści pełni bez chmur?
I jak ja ci teraz zapalę
Nasz księżyc w noce jesienne,
Strącony trzydzieści razy
Przez jeden korali sznur?