Roztopiło mu się słonko nagle w plusze,
choć powinno obiektywnie wszystko grać.
Transcendentny smutek kładzie się na duszę,
coś dziwnego się zaczyna w chłopie dziać.

W innych krajach nazywają to Weltschmerzem
i pigułki na to różne muszą brać.
A Słowianin z duszą jasną, rzewnym sercem,
musi na to wziąć i komuś w mordę dać.

W mordę dać, w mordę dać.
Musi komuś w mordę dać.

I dopieroż to okrutne są katusze,
gdy dokoła taka pustka, że psiamać!
Tu on czuje - dać po mordzie komuś muszę,
a tu nie ma, a tu nie ma komu dać.

To nie musi wcale być antagonista,
taki facet na uboczu może stać.
Bezinteresowna chęć to jest i czysta -
może nawet i przeprosić on, i dać.

W mordę dać, w mordę dać.
Przeprosiwszy, w mordę dać.