Mów do mnie źrenic mową
Niech się doszukam w nich szczęścia znamion
Bo czasem niesłowne jest słowo

A oczy
A oczy nie kłamią

A ja nie przeoczę twych spojrzeń wpatrzonych
Błękitem i siebie, Kochana, w nich dojrzę
I do miłości dojrzeję

Patrz na mnie źrenic lustrem
I niech dostrzegę w nich pytań szereg
Bo słowa bywają, cóż, puste

A oczy
A oczy są szczere

Mów do mnie źrenic blaskiem
Nim czas miłości ślad nagle zatrze
Wyczytam z nich, Miła, że przecież
Być może jeszcze inaczej

Mów do mnie mową źrenic
Gdy łzy osiądą na sercu deszczem
Ja wtedy dostrzegę, że przecież Twe oczy

Twe oczy
Kochają, kochają mnie jeszcze

Kochają mnie jeszcze...