Wyobraź sobie miła moją mękę
Gdy wiatr co żagle napina
I statkiem targa jak łupiną
Tobie w górę podnosi sukienkę
A ty bezwstydnie jak w romansidle
Na udzie kładziesz rękę i śmiejesz się
Aż niebo się zachmurzy
Od wiatru co porwał ci sukienkę
Wyobraź sobie miła moją trwogę
Gdy stoisz z dumnym czołem
Naga w niedzielę pod kościołem
A tam wciąż dzwonią podniesienie
Wychodzi procesja, stuoka bestia
A ty wciąż stoisz w górze i śmiejesz się
Aż niebo się zachmurzy od wiatru, jak płatkami róży
Wyobraź sobie moje utrapienie
Bo chcę byś naga stała
I chcę być wiatrem twego ciała
Otulić cię całą wiem, że nie mogę
Byś zachwycona w moich ramionach
Jak wiatr się rozmyła, rozwiała
Cicho mówiąc: ja jestem twoja, twoja mała...