Co za czasy!
Nie było takich od lat
pęka masyw,
jęczy posady, drży świat.
Coś nadchodzi,
to koniec świata czy brzask?
Coś się rodzi,
nieznane piękno czy krach?
W głowach mętlik i niepokój,
z góry, z dołu, z przodu, z boku,
mnóstwo mędrców i proroków,
głupków, dupków, obiboków!
A człowieka poczciwego
jako tako porządnego,
uratować tylko może spokój!
Co za czasy!
Świątki spadają na bruk!
Ludzkie masy
z utartych zbaczają dróg.
Drogowskazy
nie pokazują dziś nic,
czas obnażył
erzac, tandetę i pic.

Pustka, błoto i roztopy
na ugorach chude snopy
liche ścieżki, ślepe tropy
pieszo, boso i na popych,
z dużym trudem podążamy,
naszą wspólną biedę pchamy,
do ojczyzny naszej - do Europy.