Chryzantemy złociste
w kryształowym wazonie
stoją na fortepianie,
kojąc smutek i żal.
Poprzez łzy srebrnomgliste
do nich wyciągam dłonie,
szepcząc wciąż jedno zdanie:
"Czemuś odeszła w dal?"

Nic mnie dzisiaj nie cieszy,
gdy skończyły się sny.
Któż me serce uleczy
i otrze z oczu łzy?
Chryzantemy złociste,
uśmiechnijcie się do mnie,
może wśród dawnych wspomnień
zaginie żal.

Chryzantemy złociste,
uśmiechnijcie się do mnie,
może wśród dawnych wspomnień
zaginie żal.