( C G# d7G7 )

PoCeta ma pG# ióro i sCtół
I szkClankę, i pAm7ółkę z książDmkami
We czwDm7artek wypA7ije pDm7ół
No, a w pDmiątek jDm7est niewyspFanGy


NapCisze kolG# ejny swój Cwiersz
I posCiedzi, i wC7 uchu pogFrzebie
A czFasem mu chce się - no, CwiesAmz
A czDmasami to chce mu się CFiebGie


Nie przCychodź ty, mała, na świat
I niCe daj się zrA7obić przyDmpadkiem
PoDmecie łA7atwiej to fDmakt
ZbałaDmmucić Twą przyszłą FmatGkę

Gdy tCata przeczyta jej wiersz
I gdy zrCobi się jC7uż amorFozo
KobFieta, puch mFmarny - chcesz, biCerAmz
Dm G C G# d7G7
I w końcu mu "Tak!" powie prozą

2.
Gdy już będziesz, to dowiesz się wnet
Że poetą się trzeba urodzić
Że kobieta, wino i śpiew
To jest to, co za tatą wciąż chodzi

I wyjaśni Ci tata, jak trzeba
Że poeci nie są ludzie obleśni
Że poezją żyć można bez chleba
A jak trzeba, to on z piersi i z pieśni


Nie przychodź ty, mała, na świat
Tata wyśnił Cię już poematem
Masz już imię i urodę jak kwiat
Chociaż szyszka to także jest kwiatek

Gdy nocą zapłaczesz, bo chcesz
Nie okryje Cię tata pierzynką
Powie tylko, że on to jest wieszcz
A ty bachor przeklęty, dziewczynko

3.
Położy Cię tata w łóżeczko
Z krateczką, byś nie wypadła
A sam pójdzie z jakąś laleczką
Z jaką, byś nie odgadła

Widziałaś, szedł przez podwórko
Z nową, nigdy z tą samą
Co nigdy nie powie Ci "córko"
I ty nigdy nie powiesz jej "mamo"

Nie przychodź ty, mała, na świat
Bo prócz wiersza cóż może dać tata
A kiedy już skończysz pięć lat
To zobaczysz, że nudna Twa chata

Że smutno, że głodno, że kurz
I nie kupi Ci tata lizaka
Powie tylko - Sylwio, no, cóż
tyś nie taka być miała, nie taka

Nie przychodź ty, mała, na świat
To nie nazwie Cię tata bachorem
W końcu tata Ci zawsze był rad
Aleś przyszła bardzo nie w porę

Nie będziesz kochaną Urszulką
W tatowej poezji grajdołku
Więc nie tęsknij za ziemską koszulką
I zostań tam w gronie aniołków