Człowiek się staje bardziej ludzki        Em B7
Gdy się przepasze pasem słuckim.          C B7
Ów słuszną słynie w świecie sławą,        Em B7
Że lewą stronę ma – i prawą.              C B7 Em
Te same wzory i ozdoby                    D G D G
Dwoisty dobór barw rozdziela:             D G B7 Em
Tą stroną na wierzch – znak żałoby,       D G D G
Odwrotną zasię – znak wesela.             Am Em B7 Em
Kwiecista jest wymowa stroju,             D G D G
Milczącym mówcą – szlachcic strojny:      D G B7 Em
Lśni złotem brzuch na czas pokoju,        D G D G
A karmazynem – na czas wojny.             Am Em B7 Em (C7 Fm C7 C# C7 Fm)

Pas przypisuje jak proporzec,             Fm C7
Czyni hetmanem, lub hołyszem:             C# C7
Zechcesz – poszarzy cię w pokorze,        Fm C7
Wzrośniesz – roziskrzy w słusznej pysze.  C# C7 Fm
Gdy – wobec wiary – gnębi żal win,        D# G# D# G#
Pas słucki chwacko zeń wyzwoli:           D# G# C7 Fm
Tak się owiniesz – jużeś kalwin,          D# G# D# G#
Na opak włożysz – toś katolik!            A#m Fm C7 Fm
Przy tym niewielka jest to praca          D# G# D# G#
Gdy zmienny humor, mus, kaprys chęci:     D# G# C7 Fm
Ot, parę razy się poobracasz –            D# G# D# G#
Nawet się w głowie nie zakręci!           A#m Fm C7 Fm (C#7 F#m C#7 D C#7 F#m)

Gdy słuckim pasem się przepaszesz –       F#m C#7
W siłę słabości zmieniasz lasze.          D C#7
Pas wszelkich możliwości miarką:          F#m C#7
Póki na brzuchu                           D D#0
Póki na brzuchu                           A D#0
Póki na brzuchu                           A
– łeb na karku!                           A E7 A (C#7 F#m C#7 )
Póki na brzuchu – łeb na karku!           D C#7 F#m