Widzę normalny kraj –      Em Em/Fis Em
Brzozy, cerkiew, rzeka;    Em/Fis C/G Em
Nad rzeką olchowy gaj,     Em Em/Fis Em
Dar Boga dla człowieka.    Em/Fis C Bm
Wiatrem wędruje dzwon      Em Em/Fis Em
Zrodzony w gliny grudzie   Em/Fis C/G Em
I oto ze wszystkich stron  Em Em/Fis Em
Idą normalni ludzie.       Em/Fis C Bm

Mówią to, co mówili,       G D C Bm
Nikt ich za to nie gani.   C Bm Em
Myślą to, co myśleli,      G D G Am
Nikt nie myśli za nich.    C Bm

I widzę jedno z miast
W jego mrówczej strukturze,
W otwartym oknie blask
I drzwi otwarte w murze.
Za drzwiami pokój, stół,
Na ścianach starzy mistrzowie,
Za stołem – jakbym czuł –
Siedzi normalny człowiek.

I mówi to, co mówił,
Wcale nie boi się tego.
I myśli to, co myślał
I nie ma w tym nic złego.

I widzę drogę w kres
Za koło horyzontu,
Nie dziwiąc się, że tak jest,
Jak powinno być od początku.
Więc chwyta mnie jeden – z Nich
I w oczy drwiąco patrzy:
– Obudź się no, te – psych!
I daje mi zastrzyk.

Potem, normalna rzecz,
Do łóżka mnie przywiąże.
Chciałbym znów zasnąć, lecz
Za snem – już nie nadążę.