Tyle słów namawia, żeby im zaufać;              Fm G# A#m Fm
Ostrzem tnie rozumu lub pasją wybucha,          A#m A#m9/C C
Ku niebu uniesie lub o ziemię ciśnie.           A#m A#m7/Gis A#m6/G Fm (A#m C7)
Jednak ufać – znaczy uchylić przyłbicy          Fm G# A#m Fm
Komuś, kto się mylić może lub źle życzyć;       A#m A#m9/C C
Więc na cios wystawiasz to, co najwrażliwsze.   A#m A#m7/Gis A#m6/G (C# C7)
Chociaż – jeśli słowom ufać się nie daje –      C# F0 A#m C7
Cóż pozostaje?                                  Fm A#m C7 Fm (A#m C7)

Tak wierzymy w miłość, kiedy się pojawi,
Życie snem nasyci i przed jawą zbawi,
A trwaniu ruch nada wzniosłym niepokojem.
Jednak kochać – znaczy połączyć się z lustrem
Które przecież zniknie i zostawi pustkę,
Jakiej nie wypełni żadna noc we dwoje.
Choć – jeśli miłości już wierzyć nie umiem –
Cóż ja rozumiem?

Na siebie liczymy, że nam starczy krzepy,       Fm A#m
By o własnych siłach przebyć świata przepych    G7 C
I mieć zeń choć tyle, co się dźwignąć zdoła.    C# A#m A#m9 (C7)
A przecież się nieraz grunt spod stóp obsunie   Fm A#m
I siebie samego nie potrafisz unieść,           C C#
Przed własną bezsiłą chętnie chyląc czoła.      A#m Fm C7 (A#m9/C C7)
Choć – jeśli na siebie nie możesz już liczyć –  C# F0 A#m C7
Czyż jesteś niczym?                             Fm A#m C7 Fm (A#m C7)

Tyle wiar tym, którzy na siebie nie liczą,
Powolność nakazom płaci obietnicą
Nieziemskiej miłości, wiecznego przepychu.
Każdy zaś nakazy wypełnia jak umie
I wierzy, że wierząc – nie musi rozumieć,
Czemu krew przelewa i popioły wdycha.
Więc ów, kogo wiar tych oferta nie ruszy –
Czyż nie ma duszy?                              Fm A#m C7 Fm