Ten, co ciałem się rodzi – ciałem w nicość schodzi,  Am E C G
Od świata się odwraca, za pan brat z robactwem.      Dm Am F E
Kędy duch jego błądzi – pytać się nie godzi          Am E C G
Tym, co jeszcze się chwieją na istnienia kładce.     Dm Am F E Amsus4 Am

Nie ma przecież takiego, co całkiem umiera:
Każdy spuszcza potomnym, co zgon zbędnym czyni;
Ten bogactwa niezmierne zdobył lub nazbierał,
Ów długi pozaciągał, grzeszył i nawinił.

Jeden ciała nigdy nie mył, lecz miał duszę czystą,   Cm G
Bowiem w kropielnicy moczył robaczywe serce.         D# B
Gdy testament otworzono klasztor dostał wszystko,    Fm Cm
W świat po prośbie wyruszyły dzieci w poniewierce.   G# G7

Drugi łupić zwykł sąsiadów nie dla krotochwili:
Córkom wiano chciał majętne, synom dać nazwisko.
Aż go po sprawiedliwości złupieni – złupili.
Łup się znowu w łup obrócił, diabli wzięli wszystko.

Ten, co ciałem się rodzi – ciałem w nicość schodzi,
Od świata się odwraca, za pan brat z robactwem.
Kędy duch jego błądzi – pytać się nie godzi
Tym, co jeszcze się chwieją na istnienia kładce.

Trzeci mógłby z Apollinem równać się urodą,
Grał też, ale nie na harfie – najchętniej w mariaszka.
Przegrał konie i majątek, pierścień, żonkę młodą,
Po czym sobie w łeb wypalił. Honor – nie igraszka!

Inny hojnie dukatami pomagał ojczyźnie.
Płacił msze i kładł na wojsko, słał po szkołach dary;
Ani dbał – w kieszenie czyje jego grosz się wśliźnie –
Umarł goły, ale dumny, że poniósł ofiary.

Patrzą na nas z portretów, kryją się po księgach,
Na gniew nasz obojętni w tej ponurej dobie,
Że się naszą mizerią płaci ich potęga,
Bo za życia – zwykli myśleć tylko o sobie.

Z tych, co jeszcze się chwieją na istnienia kładce   Cm G D# B
Mało kto, zamiast gniewać się na to, co było,        Fm Cm Cm7/B G# G7
Zęby ściśnie i powie – długi ojców spłacę,           Cm G D# B
A co ich ułomnością – naszą będzie siłą!             Fm Cm G# G7 Cm