Manewry zawieszono nam,              Am (Dm Am Dm)
Wolno rozmawiać, palić, pić –        Am Dm
Każdy ma los swój tworzyć sam        Dm Am
I póki co – jak zechce – żyć.        F E7
Konserwy kończą się i chleb          Am (Dm Am Dm)
Więcej już wart niż kiedyś pet.      Am Dm
Z obietnicami siedmiu nieb           Dm Am
Ksiądz do okopów naszych zszedł.     F E7 Am

Ale co robić ma, gdzie iść           Am
Komend i poligonów syn!              Am E
Dlaczego wierzyć ma, że dziś         E E7
Oczyści go z wczorajszych win!       E7 Am
Jakże o jutrze myśleć ma,            A7 Dm
Jeśli ktoś dotąd myślał zań!         Dm Am
Jak tu z okopu wyjść za dnia,        F Am
Gdzie wszystko nagle czyha nań!      F E7

Nie słucha kazań ni rozkazów
I w obietnice wiary brak,
Wspomnienie oficerskich razów
Podsuwa słodki zemsty smak…
Ale o zemstę nawet – troska
Rozpływa się wśród snów i słów,
Że – przebaczenie – łaska boska
Przyniesie tłumom błędnych głów.     F E7 Am

Więc jeszcze dzień i jeszcze noc
I przed kolejną nocą trwoga,
Że znów z okopów wrzaśnie moc:
Dajcie nam wroga! Chcemy wroga!
Karmiły kłamstwa nas i strach
A – w prawdzie – nieład jest i głód!
Być czyimś wrogiem – to nasz fach!
Dajcie nam wroga! Gdzie jest wróg?!  F E7 Am

Codziennie więc – ostatni raz        Am (Dm Am Dm)
Wolno rozmawiać, palić, pić,         Am Dm
Zanim potwierdzi nowy czas,          Dm Am
Że – nienawidzić – znaczy: żyć!      F E7 Am (E7 Am)