Jankiel, Jankiel, skąd się tutaj wziąłeś – w tym kraju,  C Dm G C
miedzy dworem, chłopską nędzą a kościelną wieżą?         C Dm G C
Przyjechałeś, bo uciekłeś – oto jest logika.             Am E Am Dm
Nowych miejsc odwiecznie szukasz z wiarą w nowe czasy.   Am Dm F E Am
Tkwisz pokornie za szynkwasem, gładzisz siwą brodę.      C Dm G C
W krzywej karczmie dumnie płyniesz jak w Arce Noego.     C Dm G C
Jankiel, Jankiel, mówię tobie, nauczyła mnie diaspora:   Am E Am Dm
lepiej już sprzedawać wódkę niż siebie samego.           Am Dm F E Am

A Jankiel gra, a Jankiel gra                             Dm Am
Mazurka Dąbrowskiego.                                    Dm E Am
A Jankiel gra, a Jankiel gra                             Dm Am
Mazurka Dąbrowskiego.                                    Dm E Am

Jankiel, Jankiel, jak się tu znalazłeś, w tej epopei,
wśród kontuszów i mundurów, ty – w czarnym chałacie?
Tu sprzedajesz chłopom wódkę, a szlachetkom – sztukę.
Grasz z talentem i zdumiewasz swoim pięknym śpiewem.
Jesteś pierwszy, kiedy chwytasz mistrzowski instrument,
Gdy ręce wędrują po strunach, a myśl gdzieś po świecie.
Wiesz, że chociaż ci zazdroszczą śpiewu nieznanego,
starsza twoja mądrość niż ich grube żarty.

A Jankiel gra, a Jankiel gra
Mazurka Dąbrowskiego.
A Jankiel gra, a Jankiel gra
Mazurka Dąbrowskiego.

Jankiel, Jankiel przyjdzie taka chwila, gdy świtem
zjawią się, by zabrać ciebie za to wędrowanie,
swoje ci wypiszą racje na pejsatej gębie.
Zapytają, co przemycasz: towar czy ideę?
Potem strach i wyślą ciebie w jeszcze dalszą drogę,
spalą karczmę, potem chyba spalą epopeję.
Jeszcze boją się muzyki, śpiewu posępnego.
Jankiel, Jankiel, ty nie słuchasz. Zagraj coś ładnego.

A Jankiel gra, a Jankiel gra
Mazurka Dąbrowskiego.
A Jankiel gra, a Jankiel gra
Mazurka Dąbrowskiego.