Mój śmiech histerii i pogardy         A
Do waszych uszu nie dociera.          A
To on jest dzielny, mądry, twardy –   Bm
Ja tylko – wariat, degenerat.         E
On jest sól ziemi i kość z kości,     F#m
Nosiciel nieobjętych dążeń...         D
A ja – w monoklu śmieć ludzkości,     Bm
Zdeklasowany, chory książę.           A

Więc śmiech piskliwy we mnie wzbiera  E A
Na widok pychy i charyzmy –           E F#m
Na waszą miarę to kariera!            A E D A
Kariera Nikodema Dyzmy!               D E7 A

W pas się kłaniają ministrowie
U stóp byłego fordansera;
Wyrokiem jest – cokolwiek powie,
Nikim jest – kogo sponiewiera.
Kocha go moja piękna siostra,
Wszyscy się boją go lokaje,
Nie widać więc, gdy budzi postrach –
Czego i gdzie mu nie dostaje.

Więc śmiech piskliwy we mnie wzbiera
Na widok pychy i charyzmy –
Na waszą miarę to kariera!
Kariera Nikodema Dyzmy!

Odrzucił tych, po których wspiął się,
Lecz sami sobie winni teraz,
Gdy w swoim wszechwiedzącym dąsie
Mało pozycji mu – premiera!
Rzecznicy salonowej tłuszczy
Unoszą brwi: – To wielki człowiek!
Ja krzyczę: – Cham to! Cham griaduszczij! –
- Lecz przecież mam nierówno w głowie.

Więc śmiech piskliwy we mnie wzbiera
Na widok pychy i charyzmy –
Na waszą miarę to kariera!
Kariera Nikodema Dyzmy!

Nikodem! Mąż opatrznościowy!
Bez wad charakter, bez rozterek!
Oto Polaka portret nowy!
Tylko mu w ręce dać siekierę!
Lecz zmilczę. Ma nade mną władzę
I zapowiedział mi to w porę,
Że jeśli go w czymkolwiek zdradzę,
Natychmiast wyśle mnie do Tworek!

Więc śmiech płaczliwy we mnie wzbiera
Na widok pychy i charyzmy –
Na waszą miarę to kariera!
Kariera Nikodema Dyzmy!