Słowa jak płótno zrywają się jeszcze
Jak kurz na drodze, jakbyś nosił przestrzeń
W jałowym dzbanie obrośniętym suszą
Jak dzikie wino, gdy mu korzeń skruszą

Wiersze jak oddział przez nagrzaną ziemię
Idą, śpiewając, jakbyś piaskiem w gardła
Sypał wieczność, we śnie gwiazda spada
Noc jest poezją, lecz tylko sen cieniem