Imię twe — ptaszyna w ręku,
Imię twe — sopelek w ręku.
Jedno jedyne ust poruszenie,
Imię twe — drgnienie,
Piłeczka w biegu schwytana,
Srebrna pieśń dawno słyszana.

Radość moja, tak wielka
Z łaski bożej, póki zorza,
Nie dogoni zorzy.

W słabym odgłosie nocnego biegu
Huczy twe imię, jak pieśń w szeregu,
I po imieniu nie zawołam,
Rąk nie wyciągnę ku Twej stronie
Przed świętością woskowego czoła
Tylko z daleka się pokłonię

Imię twe, ach — czyż można !
Pocałunek w oczy, z ostrożna,
W maleńkie, głośno bijące serce...
Imię twe — pocałunek w śniegu kobierce...

Beznamiętny — za mym oknem, cały w zorzy,
Po śniegu idziesz, który kroki głuszy,
Cudowny zesłanniku boży,
Światłości cicha mojej duszy.
Pod powolnym śniegiem stojąc,
Klęknę w zapatrzeniu pokornym
I w najświętsze imię twoje
Ucałuję śnieg wieczorny.


W owym miejscu, po którym wyniośle
Ty przyszedłeś w ciszy śmiertelnej,
Światłości cicha — boży pośle —
Mej duszy władco niepodzielny.

Na duszę twoją nie nastaję
I nic ze mnie na twej drodze nie stanie.
Ręki, która przeźroczysta się zdaje,
Nowym gwoździem nie zranię.


Źródlane, lodowate, błękitne potoki...
Z twoim imieniem sen głęboki...