Chcąc, by brzmiał na zamczysku śmiech, Przed oblicze swe raz Trubadurów przywołał trzech Możny kniaź: Gdy zdołają rozbawić go, Wezmą worek dukatów , Jeśli się nie uda to, Czeka ich topór kata. Chcąc, by brzmiał na zamczysku śmiech, Przed oblicze swe raz Trubadurów przywołał trzech Możny kniaź: Pierwszy, pierwszy przy lutni swej Opowiedział więc jak, W starej mieszczce zakochał się Młody żak. Cały dwór bawił się do łez Od wasala do ciury, Lecz po chwili ucichł śmiech, Książę siedział ponury! I nim przebrzmiał ostatni dźwięk, Cały dwór widział, jak Do śpiewaka przybliżył się Z wolna kat! Drugi z nich się ze strachu trząsł I choć blady był, lecz Śpiewał w głos o rycerzu, co Zgubił miecz. Cały dwór bawił się do łez Piosnką tą rozśmieszony Lecz po chwili ucichł śmiech, Książę siedział znużony I nim przebrzmiał ostatni dźwięk, Cały dwór widział, jak Do śpiewaka przybliżył się Z wolna kat. Pobladł świec różowawy blask, Za oknami był świt, Gdy się kłaniał przed księciem w pas trzeci z nich: „Panie – rzekł – wiem, jak zrobić to, Abyś z nudów nie ziewał, Najpierw głowę każ mi ściąć Potem będę Ci śpiewał”. Cały dwór nagle wstrzymał dech, A trubadur ten zaś Złota wór dostał, bo do łez Śmiał się kniaź...  

c B Chcąc, by brzmiał na zamczysku śmiech, c F Przed oblicze swe raz c B Trubadurów przywołał trzech c Możny kniaź: B c B Gdy zdołają rozbawić go, c B c G Wezmą worek dukatów, c B c B Jeśli się nie uda to, c B As G Czeka ich topór kata. Chcąc, by brzmiał na zamczysku śmiech, Przed oblicze swe raz Trubadurów przywołał trzech Możny kniaź: Pierwszy, pierwszy przy lutni swej Opowiedział więc jak, W starej mieszczce zakochał się Młody żak. Cały dwór bawił się do łez Od wasala do ciury, Lecz po chwili ucichł śmiech, Książę siedział ponury! I nim przebrzmiał ostatni dźwięk, Cały dwór widział, jak Do śpiewaka przybliżył się Z wolna kat! Drugi z nich się ze strachu trząsł I choć blady był, lecz Śpiewał w głos o rycerzu, co Zgubił miecz. Cały dwór bawił się do łez Piosnką tą rozśmieszony Lecz po chwili ucichł śmiech, Książę siedział znużony I nim przebrzmiał ostatni dźwięk, Cały dwór widział, jak Do śpiewaka przybliżył się Z wolna kat. Pobladł świec różowawy blask, Za oknami był świt, Gdy się kłaniał przed księciem w pas trzeci z nich: „Panie – rzekł – wiem, jak zrobić to, Abyś z nudów nie ziewał, Najpierw głowę każ mi ściąć Potem będę Ci śpiewał”. Cały dwór nagle wstrzymał dech, A trubadur ten zaś Złota wór dostał, bo do łez Śmiał się kniaź...