Noc już zapadła nad wód przestrzenią,
fale blaskiem niezwykłym się mienią.
Wiatru kolędę w ten Wilii czas
niesie echo daleko do gwiazd
dla was, żeglarze, co gdzieś tam na morzach
szukacie swych szlaków na wodnych rozdrożach
i tylko szum fal obojętnych dokoła
zwodzi okrutnie. Nikt przecież nie woła.

Niech blask wigilijnej gwiazdy znużone
Wam oczy rozjaśni, niech spojrzą w tę stronę,
gdzie hen, na brzegu swój dom zostawiły
przystań bezpieczną i blask oczu miłych.
Niech serca wasze, co sztormem rozdarte,
wiatrem przewiane i solą przeżarte,
w czas Wilii, pośród wód ogromu,
ogrzeje ciepłe wspomnienie domu.

Bo tam przy nakrytym do wieczerzy stole
niezmiennie czeka jedno miejsce wolne
dla was, po morzu błądzących, nakrycie
i drogiego serca strwożone bicie
I usta kochane, co drżące pytanie
wiatrom zadają: Czy się nic złego nie stanie?
I dłonie, co lekko fale pieszczą,
by nie trapiły was pieśnią złowieszczą.

Noc już zapadła nad wód przestrzenią,
fale blaskiem niezwykłym się mienią.
Wiatru kolędę w ten Wilii czas
niesie echo daleko do gwiazd do gwiazd do gwiazd