Pogrążona w śnie jest róża, w zmęczonym, niewinnym czasie marzeń. Bezpieczna w wygodnych nikłych objęciach drzemki. Błogo nieświadoma, nieświadoma bliskości. Powracające wspomnienia wyłaniają się z głębin snu o starych, niezapomnianych tajemnicach. Toną pod powierzchnią tylko na tak długo, abyś zdążyła złapać oddech. Wracają by dusić cię, gdy budzisz się samotna. Rozdarta wewnątrz, pozostało tylko jedno miejsce do którego możesz się zwrócić. Długoterminowy problem, tymczasowe ukojenie, w każdym razie pieprz to wszystko, możesz udawać, że jesteś szczęśliwa. Tyle lat żałosnych kłamstw, pustych obietnic i niespełnionych marzeń rozsypane jak proch na wietrze. Wypatrywanie słońca, które zostało zaćmione czarnymi, opierzonymi skrzydłami. Jutro nie nadejdzie nigdy, zawsze był tylko jeden dzień, ale teraz jest już za późno.

Niesprawiedliwość losu
Bóle miłości i nienawiści
Wspomnienia chorego serca
Które powaliły cię na kolana
A czasy, kiedy byliśmy młodzi
Kiedy życie wydawało się tak długie
Dzień po dniu
Spaliłaś to wszystko
Cała nienawiść, która karmi twoje potrzeby
Cała choroba, którą wymyślasz
Cały horror, który tworzysz
Powali cię na kolana